Жорсткі Бог

Жорсткі Бог, напэўна, гэта было першым, што прыйшло мне ў галаву, калі я прачытаў сённяшні ўрывак з прарока Ісаі. У рэшце рэшт, гаворка ідзе пра тое, як Бог «абыходзіцца» з людзьмі, якія не ідуць яго шляхам. Прызнаюся, ад таго, што там напісана… і ў мяне аслаблі б рукі, я таксама страціў бы адвагу і быў бы ахоплены жахам (пар. Іс 13, 7-8).

Але ці сапраўды наш Бог жорсткі? Напэўна многія з вас ведаюць кнігу «Хіжына», па якой потым быў зняты фільм. Бацька, які трагічна страціў сваю дачку, таксама бачыў Бога жорсткім — такім, «які вельмі не любіць сваіх дзяцей». Але сустрэўшы ў пячоры Мудрасць, ён разумее, што не столькі Бог, колькі чалавек жорсткі. Ён той, хто часам можа меркаваць пра чалавека толькі па колеры скуры, па вопратцы або па мове цела. Чалавек жорсткі, таму што судзіць, нават калі не ведае абставін, нават калі не ведае сэрца іншага. Мы здольныя асудзіць, абурацца ці нават сказаць – ён тое ці іншае заслужыў. Хіба гэта не ЖОРСТКА з нашага боку? Ставячы сябе ў ролю суддзяў, МЫ жорсткія, а не Бог? Бог вырашыў выратаваць чалавека, паслаўшы свайго адзінароднага сына, каб выратаваць нас. Кожны з нас настолькі каштоўны для Яго, мы настолькі вартыя Яго любові, што Ён вырашае памерці за нас на крыжы.

Ва ўжо згаданай кнізе «Хіжына» Бог адказвае на пытанне героя, ці пазбегне пакарання мірным шляхам забойца яго дачкі: «ніхто ніколі нічога не пазбегне, усе панясуць наступствы…» ніхто не хоча, каб мы апраўдвалі грэх ці недасканаласць другога, або перад гэтым засланялі зрок. Аднак нашы асуджэнні пазбаўляюць нас радасці і, перш за ўсё, здольнасці любіць.

Так, Госпадзе і Цару, дай мне бачыць свае правіны і не судзіць брата майго, бо Ты блаславёны на векі вечныя. Амін. (частка малітвы прападобнага Яфрэма Сірыйскага)

аб. Тамаш Мінё