Чуць і гаварыць

Мк 7, 31 – 37

Напэўна, усе мы ведаем казку «Алібаба і сорак разбойнікаў», у якой, збіраючы дровы ў лесе, Алібаба выпадкова даведаўся сакрэтны пароль, каб адкрыць пячору. Пароль быў: «Сезам, адчыні!» Пячора была таемным сховішчам скарбаў разбойнікаў.

Сённяшняе чытанне Божага слова змяшчае вельмі падобны выраз: «Effeta», што азначае: «Адчыніся!»

Да Езуса, які ля Галілейскага мора, прыводзяць глуханямога чалавека і просяць, каб Ён усклаў на яго руку. Увесь гэты акт вылячэння выглядае трохі дзіўна, а то і мудрагеліста: «ён засунуў пальцы ў вушы, выпусціў на іх сліну і дакрануўся да яго языка», а потым падняў вочы да неба, уздыхнуў і сказаў яму: «Эффета». гэта выглядае так проста. А цуд ёсць на свеце.

Я не ведаю, колькі глуханямых вы ведаеце і які ў вас досвед зносін з імі. Прадстаўлю вам свой вопыт. Калі я быў падлеткам на двухмесячным лячэнні ў Высокіх Татрах, у нас там быў сябар з такім недахопам. Выгляд яго вачэй, калі мы стаялі перад яго тварам, урэзаўся ў маю памяць. Мы так і не змаглі зразумець, што гаворыць нам гэты Янка. Калі Ён хацеў, каб мы зразумелі Ягоныя словы, Ён перадаў нам іх зьмест пальцамі Сваіх рук. У рэшце рэшт, мы ўсе былі вельмі задаволеныя паразуменнем.

А як жа мы з вамі? Ці не бываем мы часам «глухія і нямыя» ў нашым асяроддзі ў адносінах да чалавека, але перш за ўсё ў адносінах да Хрыста? Мы часта скардзімся, што не чуем адказу Пана, а яшчэ цяжэй з нашай малітвай, якую часам нават мы самі не разумеем. Разам з цяжкасцямі перажывання Божай любові мы маем праблему і з перажываннем чалавечай любові. Мы не чуем, не ўспрымаем патрэбы і недахопы іншых, часта нават не маем зносін, а калі і робім, то нас не разумеюць.

Сёння я запрашаю вас да двух выклікаў:

1. Адкрый нанова сваё сэрца, якое глухое і нямое на Божую прысутнасць, і скажы: «Пане, адкрый маё сэрца, дай мне пачуць Тваю «Effeta».

2. Наведайце чалавека, які мае патрэбу ў звычайнай чалавечай дапамозе і, і які можа проста расказаць пра свае пакуты.

а. Марэк Гарняк